W dniu 11 kwietnia 1962 r. Przewodniczący Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki zarządzeniem nr 74 powołał organizację noszącą nazwę Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe. Przedstawiając historię WOPR nie sposób pominąć początków Ratownictwa Wodnego w naszym kraju sięgając do okresu możliwie najwcześniejszego. Pierwsze zorganizowane nauczanie pływania zorganizowano w starożytnym Rzymie. Pływanie traktowane było jako jeden ze środków prowadzących do prawidłowego rozwoju fizycznego. Starożytnych czasów sięgają też zapisy o ratowaniu życia ludzkiego.
W 1767 roku powstało w Amsterdamie „Towarzystwo Ratowania Ludzi Utopionych”. Było to na ten czas pierwsze tego typu towarzystwo na świecie.
W 1775 roku z inicjatywy ks. A. Czartoryskiego wydano w Warszawie pierwszą w języku polskim broszurę o ratowaniu ludzi.
Najstarszym jednak polskim źródłem jest zapis z 1604 roku o ufundowania w Sandomierzu przez Hieronima Gostomskiego klasztoru i szpitalika. Zakonnicy tego klasztoru mieli między innymi za zadanie niesienie pomocy ofiarom Wisły.
Pod koniec XVIII wieku powołano w Krakowie Pogotowie Ratunkowe dla tonących, a w 1820 roku we Lwowie wydano książkę pt. „Nauka i sztuka pływania”, w której autor Karol Hojnic opisuje także metody holowania ratowanych. W 1839 roku na terenie Królestwa Polskiego wydano przepisy, na podstawie których resuscytacja (ożywienie) uzyskała status prawny.
Pierwszą organizacją na ziemiach polskich było powstanie w 1898 roku w Kaliszu Towarzystwa Ratunkowego pod nazwą „Cesarskie Towarzystwo Ratowania Tonących”. Data ta jest uznawana za narodziny ratownictwa w Polsce. W porozumieniu z Towarzystwem w 1902 roku w Kaliszu wydano podręcznik pt. „Jak ratować tonących”, gdzie obok typowo lekarskich wskazówek udzielania pierwszej pomocy zamieszczono osiem przepisów na korzystanie z kąpieli.
W 1908 roku działało w Warszawie Petersburskie Towarzystwo Ratowania Tonących, które niosło pomoc wszystkim korzystającym z wody w rejonie Warszawy.
W 1910 roku została powołana do życia Międzynarodowa Federacja Ratownictwa, której obecna nazwa brzmi „Międzynarodowa Federacja Ratownictwa i Sportów Użytkowych” w skrócie FIS z siedzibą w Madrycie.
W 1926 roku Polski Związek Pływacki powołał Komisję ds. Ratownictwa Wodnego z siedzibą na Śląsku w Siemianowicach.
W 1927 roku Komisja ds. Ratownictwa Wodnego działająca przy Polskim Związku Pływackim ogłosiła dzień 29 czerwca Dniem Ratownika.
Z inicjatywy Dymitra Bogajewskiego w 1952 roku Ratownictwo Wodne weszło do programów szkolenia studentów Warszawskiej Wyższej Uczelni Wychowania Fizycznego. Niezbędne materiały do nauczania opracował i zebrał Mieczysław Witkowski.
W następnych latach Ratownictwo Wodne zostało już ujęte w programie nauczania studentów wszystkich uczelni Wychowania Fizycznego w kraju.
Autentyczny koncepcyjny rozwój Ratownictwa Wodnego w Polsce rozpoczął się jednak dopiero w 1958 roku. Autorem, który zapoczątkował wówczas publikację z zakresu ratownictwa jest doc. dr hab. Mieczysław Witkowski z Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W tymże roku zorganizowany został pierwszy kurs instruktorów Ratownictwa Wodnego w Katowicach. Przekazywane były oficjalne komunikaty o stale rosnącej liczbie utonięć.
W 1959 roku utonęły 1133 osoby, w tym co 4 wypadek utonięcia to dzieci i młodzież do lat 18. Wówczas właśnie zrodziła się potrzeba stworzenia służby ratowniczej. I tak powstała idea utworzenia WOPR. Za „chrzestnego ojca” naszej organizacji uznaje się redaktora Tadeusza Olszańskiego, który w tamtych latach był znanym działaczem sportu pływackiego. W skali kraju ukazują się różne artykuły na temat potrzeby utworzenia jednolitej organizacji, której głównym celem będzie ratowanie życia ludzkiego na wodach. Przewodniczący Głównego Komitetu Kultury Fizycznej i Turystyki w dniu 11 kwietnia 1962 r. wydał zarządzenie nr 74 powołujące WOPR jako organizację regulaminową, ustalając również tymczasowy regulamin organizacji. W latach 1964 – 1965 trwała ożywiona dyskusja w prasie i radiu, czy WOPR ma być samodzielną organizacją czy też nie.
Po wielu staraniach działaczy odbył się w dniach 6 i 7 listopada 1965 roku I sejmik WOPR w Poznaniu. Podczas sejmiku wszechstronnie przedyskutowano profil i zakres działania przyszłej organizacji. Wybrano jej władze centralne w składzie 12 – osobowym. Powierzono tej grupie działaczy zadanie opracowania statusu uzyskania osobowości prawnej i utworzenia nowej specjalistycznej organizacji noszącej nazwę Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe.
W wyniku usilnych starań opracowano statut i na mocy decyzji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z dnia 9 października 1967 r. WOPR uzyskało osobowość prawną.
Lata 1965 – 1969 były okresem wytężonej pracy organizacyjnej, propagandowej oraz szkoleniowej. Wydano niezbędne dokumenty w postaci regulaminów, instrukcji i programów szkoleniowych. Opracowano projekt programu działania na okres lat 1969 – 1973 przedstawiając go I Krajowemu Zjazdowi WOPR, który odbył się 20 kwietnia 1969 roku w Warszawie. Podczas zjazdu WOPR wytyczono zasadnicze kierunki działania, określono rolę i zadania WOPR i jego terenowych ogniw. WOPR przejęło wszystkie sprawy związane z Ratownictwem Wodnym od Polskiego Związku Pływackiego. Rozpoczęto na szeroką skalę szkolenie ratowników i instruktorów ratownictwa.
Początek działalności Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego to zaledwie liczba 6021 członków organizacji w skali kraju w 1962 roku.
W następnych latach nastąpił dynamiczny rozwój organizacji. W 1984 roku liczyła ponad 70 tysięcy członków. Po transformacji ustrojowej w 1998 roku było nas w skali kraju 62 481 członków. W 1970 roku WOPR stało się członkiem Międzynarodowej Federacji Ratownictwa i Sportów Użytkowych. WOPR stanowi formę bezinteresownej służby społecznej, której nadrzędnym celem jest zapewnienie warunków bezpieczeństwa na wodach śródlądowych, morskich i przybrzeżnych.
Kiedy rozpoczynano działalność WOPR na początku lat 70. dużym problemem było uzyskanie silnika, łodzi czy dotacji finansowej. Jednak te problemy nikogo nie zniechęcały i prowadzono działania profilaktyczne. Tematyką zebrań były następujące zagadnienia:
– działalność profilaktyczna w jak najszerszym zakresie w celu zagwarantowania
pełnego bezpieczeństwa osób korzystających z wypoczynku nad wodą,
– organizowanie nauki pływania z młodzieżą i osobami dorosłymi,
– zabezpieczenie czynnych kąpielisk w czasie sezonu rekreacyjnego
– jak najszersze rozpropagowanie aktualnych ulotek i haseł o tematyce
bezpieczeństwa nad wodą wydane przez KG MO i ZG WOPR,
– podnoszenie przez wszystkich członków kwalifikacji w zakresie ratownictwa
i reanimacji.
W 1979 roku główną uwagę skoncentrowano na prowadzeniu podstawowej nauki pływania z dziećmi, gdyż rok ten przede wszystkim poświęcony był temu zagadnieniu jako „Międzynarodowy Rok Dziecka”.
Rok 1982 przypadł na bardzo trudny czas. Zdarzenia polityczne, jakie miały miejsce w naszym kraju w poważnym stopniu zaważyły również na działalności WOPR. Pomimo trudności organizacja działała nadal poprzez aktywne zaangażowanie, ofiarność i bezinteresowność w społecznym działaniu na rzecz poprawy stanu bezpieczeństwa na wodach. Organizowane były kursy Sternika Motorowodnego oraz kursy Młodszego Ratownika i Ratownika Wodnego. Przeprowadzane były także pogadanki w szkołach na temat bezpieczeństwa na wodzie.
Co roku organizowana jest przez członków WOPR nauka pływania dla młodzieży, prowadzone są także pogadanki dla dzieci i młodzieży oraz wczasowiczów o bezpieczeństwie na wodzie.
WOPR każdorazowo zabezpiecza imprezy, jakie odbywają się na wodzie, spływy kajakowe, zawody pływackie, regaty żeglarskie z Mistrzostwami Polski włącznie. WOPR prowadzi również wspólne patrole z policją na wodzie, a także wspólne działania z organizacjami zajmującymi się ekologią i czystością wód. Największe zagrożenie związane z utonięciami występuje w okresie czerwca i lipca każdego roku. Wskaźnik utonięć na 100 tysięcy mieszkańców naszego kraju pozwala na pewne porównania w skali europejskiej. Podczas, gdy w krajach Europy Zachodniej ludzie toną uprawiając sporty ekstremalne, nurkując, jeżdżąc na nartach wodnych czy skacząc do wody z kilkunastu metrów, Polacy topią się w gliniankach, ześlizgując się z błotnistego brzegu lub próbując sforsować rzekę. To sprawia, że przeciętnie topią się u nas 4 osoby na 100 tysięcy mieszkańców, co sytuuje Polskę na drugim miejscu w Europie po Rosji. W 1993 roku utonęło 861 osób, w 1994 roku – 1430 osób (był to rok rekordowy), w 1995 roku – 1127 osób, w 1996 roku – 709 osób, w 1997 roku – 936 osób, w 1998 roku – 826 osób. Tymczasem na naszym kontynencie wskaźnik ten wynosi 1,3. W Polsce generalnie nie ceni się życia, nie respektuje się elementarnych norm i przepisów, dlatego tak wielu ludzi ginie między innymi nad wodą. Błędne pojmowanie wolności sprawia, że wstydzimy się używać np. kapoków i szukamy do pływania miejsc nie strzeżonych. Przeceniamy też swoje umiejętności oraz podejmujemy bezsensowne ryzyko.
O sprawności służby Ratownictwa Wodnego świadczą uratowania osób topiących się. W miejscach, w których działa służba WOPR, jest bezpieczniej, a zatem wniosek nasuwa się jednoznaczny: trzeba, aby jak najwięcej zbiorników wodnych, brzegów rzek i jezior oraz najmniejszych nawet skrawków wody znajdowało się pod nadzorem służby WOPR. Wszędzie tam, gdzie w wodzie giną ludzie powinniśmy dążyć do tworzenia drużyn WOPR, wyposażając je w niezbędny sprzęt ratowniczy, a jednocześnie szkolić, szkolić i jeszcze raz szkolić.
Członkowie Wodnego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego to ludzie pełni poświęcenia i zaangażowania dla ratowania ludzkiego życia, to ludzie niosący pomoc tym wszystkim, którzy tego najbardziej potrzebują, to ludzie ofiarni, którzy nie liczą własnego czasu, aby nauczyć i pomóc innym, to wreszcie pasjonaci pracujący całkowicie społecznie, dla których jedyną zapłatą pozostaje szczęście uratowanego istnienia ludzkiego, uśmiech dziecka, które nauczyło się pływać pod okiem instruktora WOPR i na pewno zrozumienie, na jakie liczą ze strony społeczeństwa.
Dzień 29 czerwca jest obchodzony jak dzień ratownika.
Ta strona używa plików Cookies. Dowiedz się więcej o celu ich używania i możliwości zmiany ustawień Cookies w przeglądarce. więcej informacji w polityce prywatności
The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.